στεφάνωμα, το

Την Κυριακή το απόγευμα έγιναν τα στεφανώματα στο σπίτι της νύφης. Ένας [...] παπάς, διεύθυνε τα τού γάμου, με βοηθό έναν δεύτερο παπά. [...] Οι παπάδες έψελναν και προσεύχονταν, [...]. [...] Μετά έγινε η αλλαγή των δαχτυλιδιών. Η κύρια πράξη ωστό­σο είναι "το στεφάνωμα". [...] Δυο μεγάλα στεφάνια από μοσκοϊτιά, με κόκκινες κορδέλες και χρυσόχαρτο, συνδέονται με μια κόκκινη κορδελίτσα. Ένα αγόρι ("στεφανο­φόρος") κρατά ένα αγιασμένο κερί μπροστά στο γαμπρό, όταν μπαίνει στο σπίτι. Ο παπάς βάζει τα στέφανα στα κεφάλια του ζευγαριού και ο "κουπάρος" στέκεται δεξιά. Ο παπάς μετα­κινεί τα στέφανα με πολλές διασταυρώσεις, πότε στο ένα κεφάλι πότε στο άλλο. Αμέ­σως μετά, βαδίζουν οι τέσσερες: τα δυο παιδιά με τα κεριά, η νύφη, ο γαμπρός και ο κουμπάρος, οδηγούμενοι απ’ τον παπά, γύρω-τριγύρω απ’ το βωμό, φιλούνε το Ευαγγέ­λιο και μια αγία εικόνα. Ο κουμπάρος κρατά τα χέρια του στους τράχηλους του ζευγαριού, τους πιέζει γερά, τόσο συχνά όσο το επιτάσσει το "μυστήριον" και τους κάνει να σκύψουν τα κεφάλια. Γενικά ο κουμπάρος παίζει στο γάμο τον σημαντικότερο ρόλο. Λένε πάντα γι’ αυτόν ότι "εστεφάνωσε" το ζευγάρι. [...] Μ’ αυτά όλα, η τελετή τέλειωσε.1)

1) Ένα στεφάνωμα λέγεται ακόμα "γάμος", ή "γάμοι" στον πληθυντικό αλλά το ρήμα γαμείν έγινε άπρεπο και χρησιμοποιείται μονάχα με άσεμνη έννοια. Έτσι και το φιλείν δεν σημαίνει πια αγαπώ, αλλά ασπάζομαι.

=

Am Sonntage Nachmittags war die Trauung im Hause der Braut. Ein […] Papas ver­richtete dieselbe, ein anderer assistierte ihm. […] Die Priester sangen und beteten, […]. […] Hierauf fand der Ringwechsel statt. Der Hauptakt ist aber die Krönung (το στεφάνω­μα), wonach die ganze Trauung benannt wird. Zwei große Kronen aus Weidenruten, mit roten Bändern und Flittergold umwunden, sind mit einem roten Bändchen zusammen­geknüpft. Ein Knabe (στεφανοφόρος) trug sie nebst einer geweihten Kerze vor dem Bräutigam bei seinem Eintritt in das Haus einher. Der Priester drückte sie dem jungen Paare auf das Haupt, und der zur Rechten des Bräutigams stehende Gevatter (κουμπά­ρος) setzte sie dann unter mannigfaltigen Windungen bald dem Einen bald der Andern auf. [Anm.: Lt. GF macht dies (ebenfalls) der Priester.] Alsdann wandelten die Vier – die Brautjungfer, die Braut, der Bräutigam und der Gevatter –, von dem Priester geführt, drei mal um den Altar herum, das Evangelienbuch und ein Heiligenbild auf demselben küssend, wobei der Gevatter seine Hände in den Nacken des Brautpaars gestemmt hielt, sie gewaltsam niederdrückend, so oft die Zeremonie es erforderte, dass sie sich verbeugten. Überhaupt spielt der Gevatter bei der Trauung die wichtigste Rolle; es heißt in alle Zeit von ihm, dass er das Ehepaar gekrönt habe (εστεφάνωσε), […]. Hiermit war die Zeremonie geschlossen2); […]

2) Eine Hochzeit heißt noch γάμος oder pluralisch γάμοι, aber das Zeitwort γαμείν ist unanständig geworden und wird nur in obszönem Sinne gebraucht. So heißt auch φιλείν nicht mehr lieben, sondern küssen.