μετωνυμία, η

- σχήμα λόγου, κατά το οποίο αντί για τη λέξη που απαιτείται χρησιμοποιείται άλλη, με την οποία υπάρχει στενή σχέση, π.χ. "στέγη" αντί "σπίτι", "τάφος" αντί "θάνατος" κ.λπ.  [ΛΜΠ]

- σχήμα λόγου κατά το οποίο μια έννοια εκφράζεται με λέξη που δηλώνει άλλη έννοια, η οποία όμως έχει σχέση στενά με την πρώτη, π.χ. ο δημιουργός με το δημιούργημά του, το περιέχον με το περιεχόμενο, το αφηρημένο με το συγκεκριμένο· [...], π.χ. "Όμηρος" αντί "ομηρικά ποιήματα", "Aθήνα” αντί "Aθηναίοι"  [ΛΚΝ]

Vgl. auch den Ausdruck μετωνυμικό σχήμα, verwendet von Σαλταπήδας (ΓΜ, S 61) in Kommentierung der französischen Übersetzung der Verszeile "Δρασκελίζοντας αμπέλια θάλασσες" in einem Elytis-Gedicht:

Στα ελληνικά η γειτνίαση των λέξεων "αμπέλια" και "θάλασσες" οφείλεται είτε σε παρατακτική σύνταξη, έτσι ώστε να έχουμε την απόλυτη ταύτιση των δύο ουσιαστικών είτε στη χρήση ενός μετωνυμικού σχήματος, σύμφωνα με το οποίο έχουμε "αμπέλια σαν θάλασσες" και "θάλασσες σαν αμπέλια". Εδώ ο Levesque [= ο μεταφραστής] δεν διάλεξε ούτε το ένα ούτε το άλλο και μετέφρασε "Δρασκελίζοντας τους ωκεανούς των αμπελιών" ("Enjambant des océans de vignes").